Ergens eind april zat ik heerlijk relaxed met een kopje koffie wat op mijn laptop te scrollen toen mijn oog plotseling viel op de fijne foute zomer schrijfwedstrijd van het tijdschrift &C. Oftewel: het maandblad van Chantal Janzen. Het was de bedoeling dat je een zwoel zomerverhaal schreef van maximaal 3000 woorden.
Eerst dacht ik: yeah right, leuk voor anderen. Ik schrijf immers Young Adult-verhalen, het liefst met een fantasy of bovennatuurlijk tintje. Maar toen dacht ik: waarom niet? En meteen daarna: dat durf ik never nooit niet.
Uiteindelijk besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en heb ik een personage met bijbehorende hot summerlove bedacht. Ik heb het een paar goede vriendinnen, een collega en mijn zusje laten lezen, en na enkele aanpassingen – en een fles wijn – was ik moedig genoeg het op te sturen. Want poeh… een 18+ verhaal schrijven is toch heel andere koek dan schrijven over tieners die voor het eerst verliefd worden. Stel je voor dat iedereen het gaat lezen. Op mijn werk, bij de kapper, de juf van mijn kinderen…
Maar ik besloot dat ik het risico maar moest nemen. Tuurlijk is het eng, want mensen gaan zich toch afvragen of er dingen van jezelf in verwerkt zijn. Dingen die je normaal toch best privé houdt, zeg maar.
En toen, op 1 juni, kreeg ik een mailtje waarin stond: “Maar… we hebben heel goed nieuws voor je, want uit alle aanmeldingen is jouw verhaal gekozen. Feest, ballonnen, slingers, champagne: WHOE-HOE!!!”
Ik heb geloof ik eerst een paar minuten als een idioot met open mond naar het scherm van mijn telefoon gekeken. Toen heb ik heel hard gejuicht en vervolgens dacht ik: holy shit, wat nu?
Nou, nu wordt mijn verhaal samen met dat van negen andere auteurs gebundeld in een zwoele zomer pocket, verkrijgbaar bij &C nummer acht, die vanaf 11 juli a.s. in de winkels ligt. En dat is natuurlijk supertof! Want hoe vaak gebeurt zoiets?
Dus als je mijn verhaal, dat overigens La Dolce Vita heet, ziet liggen bij de kapper, tandarts, in de boekhandel of bij je buurvrouw: bedenk dan alsjeblieft het volgende: It wasn’t me!
