Een leeghoofd of een leeg hoofd: daar zit een wereld van verschil tussen. Eén spatie te veel of te weinig en je wordt totaal verkeerd begrepen. Een leeg hoofd betekent niet dat je een leeghoofd bent en als je een leeghoofd bent, betekent dat ook niet dat je hoofd leeg is. Volg je het nog?
De afgelopen maanden heeft het nogal gestormd in mijn hoofd. Ik wilde teveel. Nam teveel hooi op mijn vork (wat overigens een vreemde uitdrukking is voor iemand die al haar leven lang in een stad woont). Ik wilde namelijk én schrijven én lezen én aandacht aan mijn man en kinderen besteden én uitgaan met vriendinnen én fb-spelletjes spelen én series kijken én sporten én werken én het huishouden doen én… Het liefst alles in de twee ochtenden dat ik vrij ben of in het weekend. En dat gaat natuurlijk niet. Met als gevolg dat er chaos was. Véél chaos. Daar moest verandering in komen.
Half augustus gingen we naar Zuid-Frankrijk op vakantie en ik besloot twee weken afstand te nemen van alle dingen die onrust geven. Twee heerlijke weken lang heb ik alleen maar gelezen, gezwommen, op het strand liggen bakken, wijn gedronken en stokbrood met brie gegeten met mijn gezin. Geen druk, geen stress, geen huishouden, niet leven met de tijd. Ik kan oprecht zeggen dat ik opgeladen en met een leeg hoofd ben teruggekeerd. Al moet ik zeggen dat je na teveel heerlijke Franse wijn wel een beetje een leeghoofd wordt en het trappetje van de houten veranda dan best wel een uitdaging is. Maar dat is dus niet wat ik bedoel met een leeg hoofd.
Want dat lege hoofd bleek de perfecte voedingsbodem te zijn voor nieuwe verhaallijnen, plotontwikkelingen en dialogen tussen personages. Al een tijdje liep ik met ‘De Ademdief’ vast, maar nu staan de woorden zo snel op het scherm, dat ik mezelf nauwelijks kan bijhouden. Gisteren heb ik vierduizend woorden getypt en deed mijn mannelijke hoofdpersonage dingen waarvan ik nooit had gedacht dat hij het ooit zou doen. Zo zie je maar weer: soms bepalen je personages het verhaal. Dat klinkt misschien raar, maar het is echt zo. Ze leiden een eigen leven, met eigen problemen en dilemma’s en onzekerheden. Ze leven in mijn hoofd en kijken mee in mijn leven, zoals ik in dat van hen.
Maar dat betekent ook dat mijn hoofd niet meer leeg is. En dat is helemaal niet erg, zolang ze er maar geen chaos van maken. Schrijven zorgt juist voor ontspanning, maar dan moet je er niet honderdduizend dingen naast willen doen. De oplossing is eigenlijk heel simpel: plannen. Dus dat doe ik nu. Alleen… dan moet ik me wel aan die planning houden.
En… ik ben tot een geweldige conclusie gekomen. Zodra ik vastzit in een verhaal, moet ik gewoon weer op vakantie. Het is alleen zo jammer dat mijn ziektekostenverzekering dat niet vergoedt…
En als dat niet werkt, kan ik altijd nog een avondje de leeghoofd uit gaan hangen. Wijn drinken en meezingen met hits uit de jaren 90, en dansen op Mambo Nr. 5. Zoiets. Wedden dat je daar een leeg hoofd van krijgt?
