Het sneeuwt in Nederland en als gevolg daarvan stond er afgelopen dinsdag 2300 kilometer file, een record. Voor zo’n klein kikkerlandje is dat toch aardig wat. Op het nieuws zag ik beelden voorbijschieten van ellenlange rijen auto’s en vrachtwagens,, mopperende mensen en vertraagde treinen en vluchten.
Mijn schrijversbrein slaat dan vrijwel meteen op hol. In gedachten zie ik een man van midden veertig in hippe kleren en met dito bril geïrriteerd naar huis bellen om zijn toch al achterdochtige vrouw en kinderen te vertellen dat het een heel stuk later wordt en hij dus niet thuis komt eten. Een sportief-uitziende zakenman van halverwege de twintig zit verwoed op zijn telefoon mailtjes en appjes te tikken om toch nog enige controle over de situatie te houden en om degenen die nog op kantoor zijn achtergebleven van instructies te voorzien. Een tachtigjarige vrouw die haar twee jaar oudere man per se naar de huisartsenpost wil rijden, omdat hij het zo benauwd heeft en hij een paar jaar eerder aan zijn hart is geopereerd. Zenuwachtig houden ze elkaars hand vast, terwijl ze allebei weten dat de vrouw al drie jaar nauwelijks meer gereden heeft. Een lesauto met daarin een tiener van net achttien die nog maar tien kilometer hoeft te rijden totdat ze thuis is en compleet in paniek raakt van de hoeveelheid sneeuw en chaos op de weg. Een gezin – vader, moeder en twee zoontjes van drie jaar – was van plan op bezoek te gaan bij opa en oma op de Veluwe, omdat je daar zo mooi kunt sleetje rijden. De jongetjes zijn stuiterballen door de combinatie van teveel snoep en verveling. Andere ouders zijn uitgestapt en beginnen midden op de snelweg een sneeuwbalgevecht. In mijn fantasie werkt dat aanstekelijk en krijgen ze bijval van de anderen. De midden-veertiger gooit een sneeuwbal naar de zakenman, die met zijn telefoon aan zijn oor uitstapt. Met een grijns stopt hij de telefoon terug in zijn zak en gooit een sneeuwbal terug naar de andere man, maar die bukt. Waardoor de tachtigjarige vrouw, die is uitgestapt uit nieuwsgierigheid, deze vol in haar gezicht krijgt. Haar man laat dat niet op zich zitten en werpt een voltreffer terug. Niet veel later raken ook de paniekerige tiener en het gezin verzeild in het sneeuwbalgevecht. De irritatie, de controledrang, de zenuwen en bezorgdheid, de paniek, de verveling… het verdwijnt allemaal als sneeuw voor de zon. Allemaal leven ze heel even in het moment.
Stiekem vraag ik me af of ik het zou kunnen: mijn irritatie in iets positiefs omzetten als ik vastzit in zo’n monsterfile. Want bij het idee alleen al krijg ik de bibbers. Uren in een koude, stille auto, omdat je brandstof en de accu moet sparen en de batterij op je telefoon zo vol mogelijk wilt houden. Misschien ben ik wel bang dat ik de hele nacht op de snelweg moet doorbrengen. Misschien raak ik wel onderkoeld en uitgedroogd, want ik heb nooit extra water of voedsel op voorraad in mijn auto. En misschien raak ik bij die gedachte wel in paniek, net zoals het achttienjarige meisje met rijles. Ik weet het niet, omdat ik gelukkig nog nooit in zo’n situatie heb gezeten. Ik keek het nieuws vanaf de bank in mijn warme huiskamer. Maar een ding weet ik wel zeker: mocht ik ooit in een file komen te staan als het sneeuwt en iemand gooit met sneeuwballen: dan stap ik uit. Ik waan mezelf dan Elsa uit Frozen en zing uit volle borst ‘Let it go’. En in mijn fantasie begint iedereen die sneeuwballen gooit, met me mee te zingen. ‘Het snelwegkoor’ worden we dan genoemd, en het jaar erop winnen we The Voice of Holland met een geweldige vertolking van dat nummer.
Of toch niet. Misschien beter van niet, als je bloedeigen kinderen al ‘stop hou op’ roepen wanneer je een poging doet om liedjes uit de Sound of Music te zingen en nog niet eens verder bent gekomen dan ‘do’ in ‘do re mi’.
Hoe dan ook, ik leef dus oprecht met al die mensen mee. Want het sneeuwt in Nederland en dan raakt alles en iedereen een beetje in de stress. Maar laten we niet vergeten hoe mooi het is. Die eerste krakende voetstappen in de witte, verse sneeuw. Die witte velden en besneeuwde boomtakken met lachende, sleetje rijdende kinderen. Hoe aantrekkelijk het is dat zelfs binnenkinderen de hele dag buiten willen spelen in de sneeuw. Hoe fijn het is om ’s avonds met gloeiende wangen onder een dekentje op de bank te liggen en een Netflix-serie te bingewatchen of een boek te lezen. Sneeuw zorgt niet alleen voor chaos. Sneeuw is magisch. Sneeuw is geweldig. Dus de volgende keer dat je om die reden in de file staat: je weet wat je moet doen!