Maand: november 2017

Begin 2014 ontstond het allereerste idee voor een boek over een droomjongen, nadat ik me gerealiseerd had dat ik wilde gaan schrijven in het YA-genre. Marco Borsato’s ‘Dromen zijn bedrog’ was op de radio. Ik had net een film gezien over de mogelijkheden van ons brein. Dat alles bij elkaar zorgde voor mijn eerste woorden op papier. Letterlijk, met pen en een notitieblok. In een overdekt kinderspeelparadijs.

Het idee werd groter en groter, tot het uiteindelijk transformeerde in een verhaal waarin niet alleen de romance belangrijk is, maar waarin ook actie, bovennatuurlijke elementen en drama verweven is. Een combinatie naar mijn hart, want juist die elementen spreken mij aan in andere boeken, series en films. Toen ik eenmaal bezig was, keek ik plots anders naar andere boeken en televisie. Ik begon monologen en dialogen te analyseren, ik deed ideeën op over personageontwikkelingen, keek hoe emoties geuit werden, en hoe mensen op elkaar reageerden. Dingen die me raakten, stopte ik in mijn boek, maar dan op mijn eigen manier. Ik probeerde de gevoelens van Hester zo neer te pennen, dat het de lezer iets zou doen. Ik heb letterlijk jankend achter mijn laptop gezeten, omdat alles zich als een film voor mijn ogen afspeelde. Om drie uur ’s nachts, toen alles al donker was en het de vorige keer toen ik op de klok keek nog maar tien uur ’s avonds was.

Muziek speelt daarbij een belangrijke rol. Met mijn koptelefoon op, helemaal afgesloten van de buitenwereld, waande ik mezelf Hester (ook al kan ik alleen maar dromen van haar kracht). Ik vond voor iedere emotie een liedje dat daarbij paste, variërend van luchtige popmuziek tot ultrazwijmelmateriaal (ik heb Christina Perri’s ‘Jar of Hearts’ en ‘Human’ he-le-maal grijsgedraaid tijdens de zielige scènes). Ook Coldplay, Ed Sheeran, John Mayer, The Lumineers en The Common Linnets kregen een plekje in mijn playlist. Gek eigenlijk hoe sommige nummers je verdrietig of ontroerd kunnen maken, terwijl je van te voren nog zo vrolijk was. En andersom.

 

 

En nu, na meer dan drie jaar, zien Hester en Siem officieel het levenslicht. In februari verschijnt het boek bij Dutch Venture Publishing, de uitgeverij die met veel enthousiasme mijn boeken onder haar vleugels heeft genomen. En daardoor heb ik ook vleugels gekregen. Het geef mij de kans om nog verder weg te vliegen, naar gebieden in mijn fantasiewereld die nog onaangeroerd zijn. Want ik heb nog zoveel te vertellen! Er zijn nog zoveel verhalen niet met de rest van de wereld gedeeld!

Ik hoop dat jullie Siem en Hester in jullie armen en harten zullen sluiten. Dat jullie onderdeel worden van hun leven, hun wereld. Dat jullie bij ze blijven tot het eind. Want ze zullen jullie steun hard nodig hebben…

H & S

4 EVER

Liefs, Miranda

 

Vroeger dacht ik dat schrijvers hun boeken schreven vanuit een stoffig zolderkamertje, een vergeten en eenzaam plekje in het huis. Vroeger dacht ik dat schrijvers ’s nachts schreven en overdag sliepen. Dat er stapels boeken, papier en pennen op hun bureau lagen. En zo’n ouderwetse, zwarte typemachine, waarbij je brute kracht moest gebruiken om de letters op papier te krijgen. Ja, die ken ik nog. De computer deed bij ons thuis immers pas zijn intrede toen ik vijftien was. Om over het internet nog maar te zwijgen. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het piepen en kraken tijdens het inbellen. Het duurde eeuwen.

Schrijvers waren voor mij magische mensen. Want hoe was het mogelijk om zulke mooie verhalen op papier te zetten? Ik was een echte boekenwurm. Soms verdween ik liever in een boek, dan dat ik met vriendinnen de hort op ging. Wat overigens niet wil zeggen dat ik een ‘loner’ was. Ik kan gewoon goed alleen zijn. Ik verveelde me nooit, had altijd wel iets te doen. En dat is nog steeds zo. Maar goed, ik plaatste schrijvers op een voetstuk. Ik was fan van Thea Beckman, Evert Hartman, Jan Terlouw… Tassen vol sleepte ik mee naar huis vanuit de bibliotheek.

Toen kwam De Lijst. In eerste instantie bekoelde mijn liefde voor lezen tot ver onder het vriespunt. Middeleeuwse werken, Multatuli… niet bepaald makkelijke kost voor een tiener. Zelfs niet voor een doorgewinterde lezer, zoals ik. Ik voel nog steeds medelijden met mijn niet-lezende vriendin, die zich klagend en martelend door haar leeslijst heen wurmde. Maar toen ontdekte ik de boodschap die de schrijver met zijn boek wilde verspreiden. Meteen ging ik anders naar de boeken kijken, leerde begrijpen waar het om ging, en vooral waar het níet om ging.

En toen ik eindelijk bij de periode ná WOII aanbelandde, koos ik boeken die mijn docent Nederlands opnieuw moest herlezen, omdat ze min of meer ‘vergeten’ waren. Dat vond ik cool. ‘De trein der traagheid’ van Johan Daisne vond ik fascinerend. Dagenlang heb ik erover na lopen denken.

Ik denk dat door dit soort boeken (en de ‘Kinderen van Moeder Aarde-reeks van Thea Beckman) mijn interesse in bovennatuurlijke verhalen is gewekt. Geen horror, want dat vind ik griezelig. Ik ben zo iemand die bij enge stukjes de vingers in de oren stopt en de ogen stijf dichtknijpt. Niet voor niets heb ik nog nooit in mijn leven Freddy Krueger, The Exorcist en It gezien. Mijn fantasie is er te groot voor, het slaat op hol na het zien van zo’n film.

Met het Young Adult genre maakte ik pas jaren later kennis, toen ik toevallig het derde deel van Twilight op tv zag. Alles viel op zijn plek toen ik vervolgens de boeken las. Dít wilde ik schrijven. Romantiek, gecombineerd met bovennatuurlijke elementen, actie en een flinke dosis drama. Stephenie Meyer was mijn heldin, de schrijfster die de plek van Thea Beckman innam op het voetstuk dat ik had verzonnen.

Dus toen ging ik schrijven. Op mijn laptop, aan een opgeruimde keukentafel. Tijdens de middagslaapjes en schooltijden van mijn kinderen. Niks stoffig zolderkamertje (hoewel daar best weer eens een keer gestofzuigd mag worden, dat geef ik toe).

De wereld is nu zoveel groter en tegelijkertijd kleiner geworden. Mensen zijn makkelijker te benaderen. Netwerken hoeft niet meer alleen op events als het Boekenbal. Social media zijn handig om jezelf te promoten, om te socializen, om met je helden of heldinnen in contact te komen, direct of indirect. The world at your feet heeft een heel andere betekenis gekregen. Op een manier waar ze vroeger niet eens van konden dromen.

Maar wat niet veranderd is, zijn de verhalen. Verhalen waar we bij weg kunnen dromen. In gedachten terugreizen naar een tijd waarin computers nog niet bestonden en internet een vage wens was van mensen als Bill Gates. Naar de tijd van typemachines, faxen en carbonpapier. Hoe gaaf zou het zijn om die magie weer te kunnen herbeleven, al is het slechts in gedachten? The attic at your feet. Hoe cool is dat?

 

Wat fijn dat je de moeite neemt om mijn site te bezoeken! Hier zullen blogs, korte verhalen en andere leuke weetjes van mij verschijnen. Ik zal mijn best doen om regelmatig iets te posten, maar dat is niet altijd even makkelijk als je een gezin hebt ;). Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws omtrent mijn boeken en verhalen? Like dan mijn eigen Facebookpagina of volg me op Instagram.

Liefs, Miranda